Op de derde dag van de verkenning, vertrekken we in Amiens. Ik ben nog steeds niet goed georganiseerd en laat per ongeluk mijn zonnebril achter. Het positieve is dat we nog een reden hebben om eens terug te keren. We fietsen eerst naar het startpunt van de volgende etappe en bezorgen nog wat flyers in dat café. We vertrekken voor een mooi stuk rechtdoor, maar al goed golvend. In Saint-Quentin passeren we een bakker. We beseffen dat we hier niet zomaar mogen passeren. We kopen allerhande taartjes, vooral eclairs en heel veel water. We vullen onze bidons, geven de lege flessen terug en laten ook Kris zijn afgebroken staander achter. Het is ondertussen heel warm geworden en niet iedereen drinkt even vlot water van 37°C. Tegen de middag passeren we een eerste rommelmarkt en besluiten het lokaal feestcomité te steunen. We eten er onze voorraad boterkoeken op uit Saint-Quentin, vergezeld van de noodzakelijke roséwijn. Een deel van onze route is hier autobaan geworden. We verdwalen een beetje en onze geplande 136km worden er al snel 151. In de eerstvolgende klim breekt Marc DS zijn ketting. Velen zijn plots heel enthousiast om te tonen hoe goed ze voorbereid zijn. Luc wil met zijn ponsje een schakel van tussen halen en terug samen ponsen. Frank wil een kettingslotje steken. Kris en ik gaan vooral het geheel fotograferen. We laten de rest ondertussen verder rijden. Dit geeft ons dan iets om op te jagen. Het leven is mooi en God woont in Frankrijk. Het wordt alsmaar warmer en de kilometers en hoogtemeters beginnen te wegen. We passeren een tweede rommelmarkt. Nu verder rijden zou een slecht plan zijn. Iedereen heeft honger, maar wil niets zoet meer. Iedereen heeft dorst maar kan geen water meer zien. Op de rommelmarkt zijn ze aan het opruimen. Het is immers al laat. Maar na twee pintjes de man en veel sterke verhalen besluiten ze de barbecue terug te ontsteken. In afwachting gaat de vrouw van rechtover nog verse aardbeien trekken. Ik eet de lekkerste barbecue worst ooit. Nu de moraal terug goed is, leggen we de laatste kilometers af.

Dag vier en een klein stukje van dag vijf vormen samen met dag drie een etappe. Op dag vier denk ik ’s ochtends steeds hetzelfde. Schoon parcours. Leuke klimmetjes die elkaar aflossen, autoluwe kronkelende kleine baantjes. Pittoreske dorpjes, waar zelfs nog een vliegtuig in de grond zit. Tegen de middag kiezen we nu voor een picknick. In een groot warenhuis kopen we twee kippen, twee liter chocomelk, water, frisdrank, confituur, rauwe hesp en acht broden. In het dorpscentrum vinden we enkele banken en een parasol. Het blijkt de ingang van een rustoord te zijn. Als een verpleegster langs komt om te vragen wie we bezoeken, spreken we enkel Vlaams. Maar kort nadien brengen ze ons nogal veel gezelschap. Vooraleer we depressief worden van ons toekomstbeeld besluiten we te vluchten. Na de middag fietsen we door een gigantisch natuurpark, rondom Chantilly. Maar aangezien we Parijs naderen wordt het verkeer ook iets drukker en een beetje agressiever. De voorsteden zijn niet altijd even fietsvriendelijk. Tegen de avond overnachten we in een prachtig kasteel. We kunnen er wel niets krijgen om te eten en/of te drinken. We mogen ons in de orangerie installeren en bestellen wijn, bier en veel te veel pizza’s. Een overladen koerier op brommertje bezorgt alles. Luc saboteert de detector van de verlichting zodat deze blijft branden. Samen hebben we terug een legendarische avond. Het is toch veel te warm om te gaan slapen.

Dag vijf begint met de verkenning van het laatste stukje van deze etappe. We rijden naar Parijs. We vertrekken met een nieuw thema. Parijs ligt in een put. Remi vindt dat alle boeken waarin dit staat moeten verbrand worden. Waarschijnlijk is die put ooit gegraven en hebben ze alle aarde voor die put gelegd. We moeten steeds over kleine, weliswaar korte nepen. Een drietal komen zelfs aan 18%. Bij velen zal dit binnenkomen. We komen aan in Parc des Princes, thuishaven van Paris Saint-Germain, aankomst van de tweede etappe. Een etappe van bijna 300km en net boven de 2000 hoogtemeters.

De bende van Dossche is de laatste keer uitgereden. We zijn ’s ochtends vroeg samen gekomen aan den Broaven in Oosteeklo. Die ochtend hadden we last van den dauw. Wisten wij veel dat we al snel naar wat friste zouden verlangen. Met de dauwdruppels op onze kleren poseerden we voor de obligatoire startfoto. Nadien reden we rustig naar de Vierweegse. Het doet vreemd aan. We poseren nog een laatste keer aan het café van Marianne (De Vierweegse) en denken aan voorbije jaren.

Genoeg getreuzeld, we zijn vertrokken. Met acht volwassen fietsers vertrekken we richting Westhoek. Aangezien er waarschijnlijk nog velen hun fiets net gekuist hebben, wordt er direct korte metten mee gemaakt. We fietsen diagonaal door de Lembeekse bossen. Aangezien het de voorbije dagen goed geregend heeft kan dat tellen. Enkele sympathisanten, Johan (De Meyer), Stijn (Van de Veire) en Rudi (Dannel) volgen ons voor de eerste etappe. Rudi tot op Zomergem. Stijn en Johan blijven bij ons tot het eerste café. In ’T Paradijs in Ooigem drinken we onze eerste koffie en nemen afscheid.

Tegen de middag komen we aan in Menen. Op het eerste terras zit Jackie (Van De Veire) ons op te wachten. Jammer genoeg fietst hij dit jaar niet mee. We zullen hem missen. Er is niemand die onderweg zo vlot contact legt als Jackie. Na een pitta met frietje, gezonde sportvoeding, zitten we vanaf nu officieel op het parcours. We fietsen richting zuidwest langs een vrij saai deel. Trefwoorden hier zijn, rechtdoor, vlak en tegenwind. In Rijsel leggen we een controleplaats vast, drinken iets en genieten van het weer. Na deze korte pauze vervolgen we onze weg om omstreeks 17.30u aan te komen in Douai. Volgens de  planning van de uiteindelijke rit zitten we nog op schema. Normaal moeten we nu nog een 100km fietsen. Maar bij de verkenning stellen we die nu uit tot morgen.

De tweede dag van de verkenning kenmerkt zich door het te veel spelen. Maar we zijn er van overtuigd dat dit niet geeft en dat we dit verdiend hebben. Het is namelijk een korte rit en we genieten van de beginnende hoogtemeters. Er ligt wel verrassend veel glas op de fietspaden. Plots passeren we een Middeleeuws festival. We kunnen deze gelegenheid niet laten voorbij gaan. Het is net middag geworden en proeven de Viking keuken. Linzen, rijst en groente beignet is nu wel echt gepaste voeding, maar bevalt niet iedereen. Na de middag passen we het parcours een klein beetje aan, om Thiepval Memorial te bezoeken. We spelen als maar meer, tot ik een versnellingskabel door trek. Mijn Pinion versnellingsbak ligt in 14 de versnelling. Op dit zwaar verzet probeer ik en danseuse verder te fietsen. Dit valt merkbaar tegen en vooraleer de knieën het begeven besluit ik er iets aan te doen. Frank leent me een tangetje en ik plaats de bak in 11 de versnelling. Als gevolg lukt dit bergop, maar bergaf kan ik niet meer bijtrappen. In Amiens aangekomen worden we opgewacht in een leuke B&B. Op de binnenkoer plaats ik een nieuwe kabel. We doen onze was en alles hangt te drogen op het terras. 

Dit deel zal een eerste rit zijn van de uiteindelijke Omloop. Het is een rustige start, met in het begin een aantal lange rechte stukken. Naarmate de rit vordert worden de wegen en landschap steeds meer afwisselend en aantrekkelijker. Uiteindelijk hebben we toch een 1200 hoogtemeters. Niet slecht voor een vlakke etappe van 293km.

Aan allen die wensen deel te nemen aan de enige echte versie van de Omloop van de Slagvelden 2019. Gelieve ons dit officieel te laten weten via het contactformulier op de website (https://www.wielerroem.com/contact-1/ ). 
Deelnames zullen beperkt zijn! Tijdig reserveren is de boodschap.
 

In het late voorjaar van 2018 werd het tweede deel van de Omloop van de Slagvelden verkend door de bende van Dossche. Velen hadden graag meegereden, acht moedigen waren blij er bij te zijn. De acht bendeleden waren Luc Dossche zelf, Remi Van de Veire, Dany Tempels, Kris Heynssens, Marc Roegiers, Marc De Smul, Frank De Vriendt en Filip De Bal. 
Hun avonturen verschijnen op https://www.wielerroem.com/news/

Onze eerste indruk is toch dat de originele versie vrij zwaar gaat worden. Als we bedenken dat er telkens drie van onze verkenningsritten na elkaar komen dan zal een goede conditie en verlichting onontbeerlijk zijn.

Wat het parcours betreft stellen we vast dat het iedere dag ongeveer 20% niet aangenaam fietsen was, vooral het in- en uitrijden van sommige steden was problematisch en soms gevaarlijk. Deze problemen kwamen deels door het feit dat ons verblijf soms aan de andere kant van de stad lag. Daarom werd het parcours achteraf aangepast.

Deze verkenning heeft ons ook geleerd dat wij er alleen maar voordeel bij hebben om bestaande fietsroutes in het parcours te integreren, door ravel en LF te gebruiken kan het alleen maar aangenamer worden. De aanpassingen aan het parcours hebben wel als gevolg dat de afstand verhoogt.

Voor volgend jaar nemen we per dag het originele parcours en een aangepaste versie langs fietsroutes mee. Wij zullen zien wat het geeft.

Wij hebben ook vastgesteld dat er op sommige grote wegen vrij gemakkelijk te fietsen was en dat er in het parcours toch ook soms heel lange mooie stukken voorkwamen.

Wij vonden dat het vorig jaar tijdens onze fietstocht in Schotland bij momenten ruim zo gevaarlijk was. 

Van 23 september tot en met 1 oktober 2017 hebben Luc Dossche, Marc Roegiers, Dany Tempels, Yannick Allonsius, Marijn De Belie, Kris Heynssens, Filip De Bal, Frank De Vriendt en Remi Van de Veire, of "De Bende van Dossche" reeds een deel van het parcours verkend. Ze fietsten met hun trekkingfiets en bagage van Lunéville over Belfort, via Mulhouse, Colmar, Strasbourg, Metz, Arlon, Leuven en Brussel naar Oosteeklo.  Het werd een interessante rit, met veel aantrekkelijke uitdagingen.  In de mate van het mogelijke werd het oorspronkelijke parcours gereden. Het oorspronkelijk traject zal, hoofdzakelijk om veiligheidsredenen, hier en daar een klein beetje aangepast worden. Onderweg werden er reeds veel contacten gelegd. Dit zowel met toeristische centra, als met locale horeca.

Foto's