Voor de deelnemers wordt er later gepersonaliseerde kledij gemaakt. Voor sympathisanten (NIET deelnemers) wordt de versie van in bijgevoegde video gemaakt. Bestellen kan via bijgevoegde link

Later on, clothing will be made for the participants. For sympathizers (not participants) the version featured in the attached video clip will be made. You can place your orders on this link.

Des vêtements personnalisés seront confectionnés ultérieurement pour les participants. Pour les sympathisants (PAS les participants), la version de la vidéo ci-jointe est créée. Vous pouvez commander via le lien ci-joint

Personalisierte Kleidung wird später für die Teilnehmer angefertigt. Für Unterstützer (NICHT Teilnehmer) wird die angefügte Videoversion erstellt. Sie können über den beigefügten Link bestellen

De eerste productie van deze truitjes gaat op 15 februari 2019 van start. Iedereen die voor deze datum besteld heeft kan zijn kledij 6 tot 8 weken nadien verwachten.

The first production of these jerseys starts on the 15th of February 2019. Everyone who orders before this date, can expect their clothing pieces to be delivered within 6 until 8 weeks after the 15th of February.

La première production de ces maillots débutera le 15 février 2019. Toute personne ayant commandé avant cette date peut attendre ses vêtements 6 à 8 semaines plus tard.

Die erste Produktion dieser Trikots beginnt am 15. Februar 2019. Jeder, der vor diesem Termin bestellt hat, kann 6-8 Wochen später seine Kleidung erwarten.

Depuis le jeudi 8 novembre 2018, c'est officiel. La collaboration avec Gent Wevelgem a été présentée dans une grande présentation à la presse. Cela dynamise notre campagne de publicité et aide grandement les contacts internationaux.

Entre-temps, la date de début est fixée pour les inscriptions officielles. Il a été choisi symboliquement pour le 11/11/11. En d'autres termes, nous commencerons le 11 novembre 2018 à 11 heures.

Les formulaires de demande sont automatiquement inscrits dans un journal de bord. Le formulaire de candidature est valable à partir du 11/11/2018 à 11 heures.

Sedert donderdag 8 november 2018 is het officieel. Op een grote persvoorstelling is de samenwerking met Gent Wevelgem voorgesteld. Dit geeft een boost aan onze reclamecampagne en zorgt voor een grote hulp naar internationale contacten.

Ondertussen ligt de startdatum vast voor de officiële inschrijvingen. Er werd symbolisch gekozen voor 11/11/11. Maw we gaan van start op 11 november 2018 om 11u.

Aanvraagformulieren worden automatisch in een logboek ingevoerd. Het aanvraagformulier is geldig vanaf 11/11/2018 om 11 uur.

Op zaterdag 6 okt hebben we met een 11-tal sympathisanten het parcours van de eerste rit van de Omloop van de Slagvelden“Oosteeklo – Amiens" gefietst tot aan de eerste voorziene controle in Fortem. Het was vooral de bedoeling om het systeem voor het downloaden van de GPS tracks via de website te testen voor de gebruikers, een geslaagde test zal blijken! Iedereen kon vrij starten tussen 8u en 8.30u op het dorp van Oosteeklo. Uiteindelijk zijn er 2 groepjes gestart, respectievelijk om 8 uur en om 8.30u. Een frisse start bij 6° maar het belooft een zonnige dag te worden! De eerste etappe brengt ons langs het origineel parcour van 1919 via Eeklo, Maldegem, Brugge, Torhout en Diksmuide tot aan het Mout- & Brouwhuis "de Snoek" te Fortem. Afgelegde afstand 89 km. Onderweg lassen we een korte koffiepauze in te Zedelgem in een echt "bruin cafeetje ", niet meer dan de living van de café bazin. Helaas ontsnapt me de naam. In Fortem aangekomen blijkt dat de 2de groep ons "stiekem" voorbij gefietst is tijdens de koffiepauze om de beste plaatsen weg te kapen op het zonnige buitenterras van de Snoek... Bij aankomst wacht ons een warm onthaal van Frank Becuwe, de historicus die het boek over de Omloop geschreven heeft. We nuttigen er samen een kleine maaltijd, een heerlijk Breugheliaans bord, en drinken een lokaal drankje. De Picon vin blanc is een aanrader! Na de middagpauze worden er nog enkele foto's genomen door een lokale journalist van Het Laatste Nieuws, vooraleer we afscheid nemen van Frank Becuwe en de terugreis aanvatten rond 13.45u. We verlaten het origineel parcours en fietsen in groep op een rustig tempo naar Brugge. Onderweg pikken we Luc Dossche op die ons vanaf Brugge tegemoet gefietst is. In Brugge nemen we opnieuw een korte koffiepauze. Voor sommigen mag het al een trapistje zijn... Na een half uurtje vatten we de laatste etappe aan tot in Lembeke bij Bartoutcourt, waar we rond 17.30u arriveren. We hebben in totaal 176 km gefietst. Er wordt nog wat nagepraat over de rit vooraleer we afscheid nemen en, helaas, bij (onaangekondigde) miezerige regen, naar huis fietsen. Nog een weetje, één van de deelnemers zal na een douche en een avondmaal de nacht opgaan. Dat getuigt alvast van de juiste spirit om volgend jaar deze zware omloop tot een goed einde te brengen.Chapeau! Algemene indruk: Het verkeer viel zeer goed mee. De wegen waren meestal goed berijdbaar (geen lekke banden). Het fietsen door Brugge verliep iets minder vlot gezien weekendtoerisme. Aangezien in 2019 op een maandag en om 6u gestart wordt, zal er van toerisme nog weinig sprake zijn en zal er vlot door het centrum kunnen gefietst worden, mits de nodige voorzichtigheid in acht te nemen. Daar we het origineel parcour volgden, fietsten we dikwijls langs drukkere wegen, weliswaar meestal op gescheiden fietspaden! Eenmaal door Brugge, hadden we nog weinig last van het verkeer en fietsten we in bijna rechte lijn naar Torhout en Diksmuide.Hier kan wind een spelbreker worden! Vanaf Diksmuide gaat het langs kleinere wegen naar Fortem. De tracks konden zonder probleem vanop de website geladen worden naar Garmin en Mio toestel! Testrit geslaagd!

Luc, Alex, Kris en Malik hebben zich als vrijwilligers aangemeld om de eerste etappe van de Omloop nog eens opnieuw te verkennen. Ondertussen willen ze ervaren wat het is om deze uitdaging aan te vatten. Ze zijn immers van plan om volgend jaar effectief deel te nemen. Hieronder hun ervaringen:

verslag luc

Wij zijn gestart om 06u00 net zoals het volgend jaar zal zijn, zelfde tijd zelfde dag maar één jaar later.

De track volgen was geen enkel probleem. Ik was verbaasd over het verkeer. Er waren heel weinig auto’s en vrij goed berijdbare fietspaden. Tevens zagen we nergens gevaarlijke situaties. Wij waren maar met vier en dat was een ideale situatie, ik hoop dat de meeste deelnemers volgend jaar vlug zullen inzien dat ze best in kleine groepjes van ongeveer tien deelnemers fietsen.

De rit zelf hebben wij afgeklokt op 296 km, inclusief hier en daar wat omrijden, om eten en drinken te zoeken. Wij fietsten met een gemiddelde snelheid van 25,9 km/h, gekoppeld aan enkele stops voor 't eten en bezienswaardigheden te bezoeken. Zo bereikten we om 20u00 de aankomst in Amiens.

Iedereen is er van overtuigd dat dit met voorsprong de gemakkelijkste etappe is van de Omloop van de Slagvelden, we waren moe maar zeker niet uitgeput na 1100 hoogtemeters en 14 uur onderweg te zijn.

Toffe ervaring ,bedankt aan de collega’s fietsers.

Luc

verslag Alex

De verkenning van de eerste rit is goed verlopen. Het was vrij rustig op het parcours en het verkeer viel mee.

Fysiek geen problemen gekend , ook al heb ik nu maar de basisconditie van een doorsnee randonneur. Doch besef ik maar al te goed dat de omstandigheden heel goed mee zaten: weinig wind, mooi weer, groepje van vier, niet veel hoogtemeters, geen pech.

Doe daar eens het volgende bij: regen , veel wind, alleen , meer hoogtemeters, pech, fysiek ongemak en het wordt een ander verhaal. Wees maar zeker dat een doorgedreven training echt wel nodig is voor volgend jaar!

De track was goed voorbereid en was met gps prima te volgen.

Mijn fiets is alvast goed bevonden (mits een paar kleinigheden). Ik was in principe met de bagage volledig zelf bedruipend in geval van extreme pech. Dat geeft al een mentale zekerheid.

Eventueel test ik nog een andere fiets, een retro fiets? Ik heb nog tijd om enen te restaureren en uit te testen. Waarom niet ! 100 jaar geleden hebben die mannen dat in heel andere omstandigheden gedaan en met een fiets die op heden ‘not done’ is. Maken we daar een uitdaging van ?

Ik ben er in ieder geval klaar voor,… als de nakende heupoperatie nu maar zal herstellen zoals het hoort.

Alex Wauters

verslag kris

Mijn bevindingen:

door de verkenning al gereden te hebben, had ik wel min of meer een idee wat ik kon verwachten. Echter had ik niet verwacht dat het toch al zo veel klimwerk is tot aan Amiens. Dit leek beter mee te vallen op de verkenning. Ook had ik de indruk dat het nu rustiger was op de baan en daardoor nu “veiliger” aanvoelde, maar dat zal ook wel aan onze snelheid gelegen hebben.

Omdat we in juni 14 km/u reden tegenover nu 28 km/u is het snelheidsverschil met het andere verkeer veel minder groot en komen er dus logischerwijs ook minder auto’s achter ons aan.

Verder dus wel ongeveer zoals ik gedacht had.

Hoe ik het zie voor volgend jaar;

Voldoende eten en drinken meenemen van bij de start, nooit treuzelen, eten (kopen) aan het begin van grotere steden en daar dan rustig doorrijden.

Telkens focussen op de volgende controlepost en niet op het eindpunt ,niet naar de klok kijken, hartslag goed in de gaten houden en nooit forceren, ook niet de laatste 10km. Ik had nog nooit meer dan 260 km gereden en wist niet hoe ik dit zou verteren, dit is redelijk goed meegevallen.

Dit was een heel goede test. Ik ben nog een paar dingen te weten gekomen en heb nog een paar pijnpunten ontdekt die nog opgelost moeten worden.

Bedankt gasten!

Kris Heynssens

In de late namiddag starten we nog met de derde etappe. Parijs ligt inderdaad in een put. Het is een gestaag lange klim, doorprikt met stoplichten. Met de avondzon in het gezicht kruipen we uit de put. We bezoeken nog een bar-tabac om ons vochtgehalte op peil te houden en rijden dan naar ons verblijf. Luc heeft acht bedjes geboekt in een schitterende vierkantshoeve die tevens geitenboerderij is. Het is vooral een ruim verblijf. We zitten tot lang buiten en krijgen onze was vlot droog. We hebben een fantastische avond, met geitenkaas, sla, cider en ijscrème. ’s Anderendaags zitten we nagenoeg direct terug op het parcour. We vertrekken direct met vlotte klimmen. We fietsen door de champagnestreek, langs pittoreske kleine baantjes. Het enige wat ik kan denken is constant, wat is het hier schoon. Het viel ons al een tijdje op, dat er regelmatig glasscherven op de fietspaden lagen. Net voor Brasles slaagt Dany er dan ook in om plat te vallen. Niettegenstaande hij met marathons rijdt, is het glas er toch door geraakt. Ik ben blij dat ik mijn reis-voetpomp eindelijk kan demonstreren. Ondertussen doet de rest inkopen en hebben we geen tijd verloren. Gaandeweg hebben we onze strategie ook wat aangepast. Bar-tabac’s bij het binnenkomen of buitenrijden van steden zijn veelal heel vroeg en tevens laat open. Je kan er naast eten en drinken dikwijls ook wat snoepgoed kopen om mee te nemen. En….! Ze zien ons graag komen. Net voor Reims leggen we nog een stopplaats vast en nemen een Picon als aperitief. Direct daarna is er een lange straffe klim. Kris voelt dat het goed zit en vertrekt. Dany, Marc en ik kunnen het niet laten en zetten de achtervolging in. Niettegenstaande de vroege start, slagen we er niet in hem te verslaan. Maar we hebben ons weer eens kunnen uitleven. Op de middag stoppen we op een pleintje, recht over een apotheek, om terug een picknick te houden. Het is zo warm dat de buren spontaan buiten komen en ons water brengen. Ik doe met Luc boodschappen en ons eten bestaat nu vooral uit Tiramisu, rijstpap en orangettekes.  De rest van de champagnestreek is zalig glooiend. We hebben nog veel mooie klimmen en bezoeken hier en daar nog een oorlogskerkhof. Een groot Italiaans kerkhof springt er uit. Mooi onderhouden en overladen met bloemen worden hier de gesneuvelden herdacht.  We rijden naar Warmeriville en zoeken onze slaapplaats. Het is een hotel waar de tijd al lang stil staat. Na wat aandringen kunnen we ter plaatse toch nog iets drinken. Voor de verandering eten we die avond eens Italiaans. Die nacht regent het een beetje en Marc probeert de strijkplank van het hotel te gebruiken. De volgende morgen zijn we al vroeg wakker en klaar om te vertrekken. Maar eerst moet Luc nog terug op zoek gaan naar choco. Luc heeft een pluchen aap meegekregen op reis. Hij heeft deze op zijn voordrager bevestigd. Maar we hebben er een gewoonte van gemaakt om hem weg te steken. Aangezien apen in bomen klimmen…

Nagenoeg direct na de start, stoppen we reeds voor een Duits kerkhof. Het naambord is met hagel beschoten. De bezetter wordt anders herdacht. Vanuit de champagnestreek gaat het hier over naar de Franse Ardennen. Het landschap verandert constant, wordt alsmaar mooier en uitdagender. In Mont St Rémy vereeuwigen we Remi met zijn naambord. De rit wordt alsmaar mooier en we hebben ook bijna geen verkeer meer. In Vouziers op het dorpsplein leggen we terug een stop vast. Bij de  lokale slager kopen we een heel lekker broodje tonijn. Na de middag rijden we naar de regio Argonne. Varennes-en-Argonne is voor velen van ons, en vooral voor Luc, een klein beetje thuis komen. Luc verlaat ons om een paar bekenden te bezoeken. De groep rijdt verder naar het groot Amerikaans monument. Marc en Ik rijden om taart. Nadien vangen we de klim aan, met een heel grote doos eclairs en rabarbertaart op Marc zijn stoeltje, onder zijn rekker. Ik heb in mijn tassen frisdrank en een grote fles champagne. We bezoeken het monument, eten en drinken en rijden verder naar Verdun. We komen terug op een voor ons gekende locatie. Hotel Le Tigre, mooie, charmante, vergane glorie. In de jaren ’70 moet dit het van het geweest zijn. Nu is dit nostalgie. Maar het is goedkoop, proper en we hebben alles wat we nodig hebben. Frank is stevig verbrand en ik ga samen met hem op zoek naar een apotheek. Als de groep passeert, rijden we samen naar de Maas. Het is tijd voor een terrasje, pintje, entrecote en frietje. We zitten vrij ver van het hotel en blijven te lang hangen. Het weer slaat om en de hemelsluizen gaan open. Er heeft niemand een regenjasje mee. Van de eigenaar van het restaurant krijgen we vuilzakken. Enkelen staan op hun waardigheid en anderen maken een engineers raincoat (vuilzak met drie gaten). We amuseren ons als kleine kinderen. Terug een geslaagde dag.

De volgende ochtend, feliciteren we Luc met zijn verjaardag en nemen we een stil ontbijt. We maken de fietsen klaar en halen ons regenvestje alsmaar uit, om terug te steken. Net als we gaan vertrekken, valt het verdikt. Het giet water. Regenjasjes aan en trappen om ons warm te houden. We nemen de Voie Sacrée. Dit is één straat, van Verdun tot in Bar-le-Duc. Ik denk dat dit veruit de langste straat is van het ganse parcours. We volgen deze gedurende 60km. Langs de weg tellen we de kenmerkende kilometerpaaltjes met herinneringen aan WOI. In Bar-le-Duc zijn we aan het einde van de derde etappe. Het binnenrijden was een heel lange steile afdaling. Hier zit tevens een lus in het parcours. We moeten dus terug uit de put. Maar eerst zoeken we nog een goede stopplaats. We vinden een heel ruim, tof café, waar ze heel verdraagzaam zijn. Acht beslijkte, natte idioten zijn van harte welkom. We mogen overal kleren uithangen. Dweilen doen ze later wel. Jammer genoeg staat het café te koop. We moeten verder zoeken, maar eten en drinken eerst. Sommigen verkleden zich zelfs. Als we na de middag buiten komen is het weer uitgeklaard. De zon schijnt. De natte kleren worden op de tassen gebonden om te drogen en we rijden de put uit.

De derde etappe is mooi geweest. Ongeveer 340km en een 3000 hoogtemeters. En voor mij tot nu toe de mooiste etappe.

Op de derde dag van de verkenning, vertrekken we in Amiens. Ik ben nog steeds niet goed georganiseerd en laat per ongeluk mijn zonnebril achter. Het positieve is dat we nog een reden hebben om eens terug te keren. We fietsen eerst naar het startpunt van de volgende etappe en bezorgen nog wat flyers in dat café. We vertrekken voor een mooi stuk rechtdoor, maar al goed golvend. In Saint-Quentin passeren we een bakker. We beseffen dat we hier niet zomaar mogen passeren. We kopen allerhande taartjes, vooral eclairs en heel veel water. We vullen onze bidons, geven de lege flessen terug en laten ook Kris zijn afgebroken staander achter. Het is ondertussen heel warm geworden en niet iedereen drinkt even vlot water van 37°C. Tegen de middag passeren we een eerste rommelmarkt en besluiten het lokaal feestcomité te steunen. We eten er onze voorraad boterkoeken op uit Saint-Quentin, vergezeld van de noodzakelijke roséwijn. Een deel van onze route is hier autobaan geworden. We verdwalen een beetje en onze geplande 136km worden er al snel 151. In de eerstvolgende klim breekt Marc DS zijn ketting. Velen zijn plots heel enthousiast om te tonen hoe goed ze voorbereid zijn. Luc wil met zijn ponsje een schakel van tussen halen en terug samen ponsen. Frank wil een kettingslotje steken. Kris en ik gaan vooral het geheel fotograferen. We laten de rest ondertussen verder rijden. Dit geeft ons dan iets om op te jagen. Het leven is mooi en God woont in Frankrijk. Het wordt alsmaar warmer en de kilometers en hoogtemeters beginnen te wegen. We passeren een tweede rommelmarkt. Nu verder rijden zou een slecht plan zijn. Iedereen heeft honger, maar wil niets zoet meer. Iedereen heeft dorst maar kan geen water meer zien. Op de rommelmarkt zijn ze aan het opruimen. Het is immers al laat. Maar na twee pintjes de man en veel sterke verhalen besluiten ze de barbecue terug te ontsteken. In afwachting gaat de vrouw van rechtover nog verse aardbeien trekken. Ik eet de lekkerste barbecue worst ooit. Nu de moraal terug goed is, leggen we de laatste kilometers af.

Dag vier en een klein stukje van dag vijf vormen samen met dag drie een etappe. Op dag vier denk ik ’s ochtends steeds hetzelfde. Schoon parcours. Leuke klimmetjes die elkaar aflossen, autoluwe kronkelende kleine baantjes. Pittoreske dorpjes, waar zelfs nog een vliegtuig in de grond zit. Tegen de middag kiezen we nu voor een picknick. In een groot warenhuis kopen we twee kippen, twee liter chocomelk, water, frisdrank, confituur, rauwe hesp en acht broden. In het dorpscentrum vinden we enkele banken en een parasol. Het blijkt de ingang van een rustoord te zijn. Als een verpleegster langs komt om te vragen wie we bezoeken, spreken we enkel Vlaams. Maar kort nadien brengen ze ons nogal veel gezelschap. Vooraleer we depressief worden van ons toekomstbeeld besluiten we te vluchten. Na de middag fietsen we door een gigantisch natuurpark, rondom Chantilly. Maar aangezien we Parijs naderen wordt het verkeer ook iets drukker en een beetje agressiever. De voorsteden zijn niet altijd even fietsvriendelijk. Tegen de avond overnachten we in een prachtig kasteel. We kunnen er wel niets krijgen om te eten en/of te drinken. We mogen ons in de orangerie installeren en bestellen wijn, bier en veel te veel pizza’s. Een overladen koerier op brommertje bezorgt alles. Luc saboteert de detector van de verlichting zodat deze blijft branden. Samen hebben we terug een legendarische avond. Het is toch veel te warm om te gaan slapen.

Dag vijf begint met de verkenning van het laatste stukje van deze etappe. We rijden naar Parijs. We vertrekken met een nieuw thema. Parijs ligt in een put. Remi vindt dat alle boeken waarin dit staat moeten verbrand worden. Waarschijnlijk is die put ooit gegraven en hebben ze alle aarde voor die put gelegd. We moeten steeds over kleine, weliswaar korte nepen. Een drietal komen zelfs aan 18%. Bij velen zal dit binnenkomen. We komen aan in Parc des Princes, thuishaven van Paris Saint-Germain, aankomst van de tweede etappe. Een etappe van bijna 300km en net boven de 2000 hoogtemeters.

De bende van Dossche is de laatste keer uitgereden. We zijn ’s ochtends vroeg samen gekomen aan den Broaven in Oosteeklo. Die ochtend hadden we last van den dauw. Wisten wij veel dat we al snel naar wat friste zouden verlangen. Met de dauwdruppels op onze kleren poseerden we voor de obligatoire startfoto. Nadien reden we rustig naar de Vierweegse. Het doet vreemd aan. We poseren nog een laatste keer aan het café van Marianne (De Vierweegse) en denken aan voorbije jaren.

Genoeg getreuzeld, we zijn vertrokken. Met acht volwassen fietsers vertrekken we richting Westhoek. Aangezien er waarschijnlijk nog velen hun fiets net gekuist hebben, wordt er direct korte metten mee gemaakt. We fietsen diagonaal door de Lembeekse bossen. Aangezien het de voorbije dagen goed geregend heeft kan dat tellen. Enkele sympathisanten, Johan (De Meyer), Stijn (Van de Veire) en Rudi (Dannel) volgen ons voor de eerste etappe. Rudi tot op Zomergem. Stijn en Johan blijven bij ons tot het eerste café. In ’T Paradijs in Ooigem drinken we onze eerste koffie en nemen afscheid.

Tegen de middag komen we aan in Menen. Op het eerste terras zit Jackie (Van De Veire) ons op te wachten. Jammer genoeg fietst hij dit jaar niet mee. We zullen hem missen. Er is niemand die onderweg zo vlot contact legt als Jackie. Na een pitta met frietje, gezonde sportvoeding, zitten we vanaf nu officieel op het parcours. We fietsen richting zuidwest langs een vrij saai deel. Trefwoorden hier zijn, rechtdoor, vlak en tegenwind. In Rijsel leggen we een controleplaats vast, drinken iets en genieten van het weer. Na deze korte pauze vervolgen we onze weg om omstreeks 17.30u aan te komen in Douai. Volgens de  planning van de uiteindelijke rit zitten we nog op schema. Normaal moeten we nu nog een 100km fietsen. Maar bij de verkenning stellen we die nu uit tot morgen.

De tweede dag van de verkenning kenmerkt zich door het te veel spelen. Maar we zijn er van overtuigd dat dit niet geeft en dat we dit verdiend hebben. Het is namelijk een korte rit en we genieten van de beginnende hoogtemeters. Er ligt wel verrassend veel glas op de fietspaden. Plots passeren we een Middeleeuws festival. We kunnen deze gelegenheid niet laten voorbij gaan. Het is net middag geworden en proeven de Viking keuken. Linzen, rijst en groente beignet is nu wel echt gepaste voeding, maar bevalt niet iedereen. Na de middag passen we het parcours een klein beetje aan, om Thiepval Memorial te bezoeken. We spelen als maar meer, tot ik een versnellingskabel door trek. Mijn Pinion versnellingsbak ligt in 14 de versnelling. Op dit zwaar verzet probeer ik en danseuse verder te fietsen. Dit valt merkbaar tegen en vooraleer de knieën het begeven besluit ik er iets aan te doen. Frank leent me een tangetje en ik plaats de bak in 11 de versnelling. Als gevolg lukt dit bergop, maar bergaf kan ik niet meer bijtrappen. In Amiens aangekomen worden we opgewacht in een leuke B&B. Op de binnenkoer plaats ik een nieuwe kabel. We doen onze was en alles hangt te drogen op het terras. 

Dit deel zal een eerste rit zijn van de uiteindelijke Omloop. Het is een rustige start, met in het begin een aantal lange rechte stukken. Naarmate de rit vordert worden de wegen en landschap steeds meer afwisselend en aantrekkelijker. Uiteindelijk hebben we toch een 1200 hoogtemeters. Niet slecht voor een vlakke etappe van 293km.

Aan allen die wensen deel te nemen aan de enige echte versie van de Omloop van de Slagvelden 2019. Gelieve ons dit officieel te laten weten via het contactformulier op de website (https://www.wielerroem.com/contact-1/ ). 
Deelnames zullen beperkt zijn! Tijdig reserveren is de boodschap.
 

In het late voorjaar van 2018 werd het tweede deel van de Omloop van de Slagvelden verkend door de bende van Dossche. Velen hadden graag meegereden, acht moedigen waren blij er bij te zijn. De acht bendeleden waren Luc Dossche zelf, Remi Van de Veire, Dany Tempels, Kris Heynssens, Marc Roegiers, Marc De Smul, Frank De Vriendt en Filip De Bal. 
Hun avonturen verschijnen op https://www.wielerroem.com/news/